من درد مجسم و مجسمه درد را آن گاه ديدم و احساس كردم كه سنگي را كه عمري بر سينه مي زدم،بر سرم كوبيدند و بر بنيان باورهايم برآشوبيدند.

من نسلي را ديدم كه سر بر ديوار مي كوبند؛اما بر ديوارسازان برنمي آشوبند.

من هرگاه آرزويي را در دلم احساس كردم،فهميدم خدا توان رسيدن به آن را در من ديده است.

من در هر شمع ،توان و استعداد روشن كردن هزاران شمع را  ديدم، بدون اين كه از روشني اش بكاهد. تكثير نور و افشاندن بذر شعور ، تاريكي هاي جور و جهل را مي زدايد و بر رفاه و رستگاري بشر مي افزايد .

من چون مرگ را ناگزير و زندگي را پايان پذير ديدم ،وقت خود را برای نمردن تلف نكردم ؛ بلکه کوشیدم با خوب مردن ، مرگ را تلف کنم.

ادامه دارد...

                              شفیعی مطهر

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: